Jak się Wam podobało wystąpienie Ursuli von der Leyen na Lampedusie? Mnie nasunęło się porównanie z hydraulikiem. Może dlatego, że mieszkam w Warszawie zarządzanej przez Szambolana Trzaskowskiego.
Załóżmy taką sytuację. Wzywasz majstra, bo zalało ci mieszkanie. Przypuszczasz, że zakręci najpierw odpowiedni zawór, a potem naprawi pękniętą rurę. A on zamiast tego udziela ci rady, żebyś wziął wiadro i w ramach solidarności pozalewał mieszkania sąsiadów.

To absurd, czy może jednak działanie celowe? Kto traci na nasyłaniu barbarzyńców na Europę, to wszyscy wiemy. A kto i co zyskuje? Ta kwestia jest dziwnie pomijana. Spróbujmy więc odpowiedzieć na to pytanie.
Putinowi, któremu roi się panowanie na obszarze od Kamczatki po Lizbonę, nachodźcy są bardzo przydatni. Zrujnowana Europa z wdzięcznością przyjmie rosyjski zamordyzm, byle tylko zapanował wreszcie spokój. Rękami Łukaszenki sprowadza jakąś hołotę, szkoli w Moskwie i wysyła na polską granicę. Najprawdopodobniej ma też dil z przemytnikami ludzi z Afryki, którzy zarabiają podwójnie: od przemycanych i za przemycanych.

Zakręcenie tego kurka byłoby najprostszą operacją policyjną, jaką można sobie wyobrazić. I to jest zapewne powodem, dla którego się o tym nie wspomina, wysyłając z Unii Europejskiej na Lampedusę osobę zaprawioną w niewybrednych kłamstwach.

źródło: Małgorzata Todd

W środę debata na temat konieczności szybkiego przyjęcia kompleksowego europejskiego paktu w sprawie imigracji i azylu oraz wyzwań stojących przed krajami UE. W kontekście ciągłego napływu uchodźców do UE drogą morską posłowie do PE będą debatować nad statusem negocjacji w sprawie nowych europejskich przepisów dotyczących migracji i azylu z hiszpańską prezydencją Rady i Komisją. Ważną rolę odegra sytuacja w niektórych krajach, np. we Włoszech, w szczególności na wyspie Lampedusa. Po tym, jak Parlament potwierdził swoje stanowisko w sprawie głównych wniosków w kwietniu 2023 r., posłowie do Parlamentu Europejskiego i państwa członkowskie zaangażowali się w intensywne negocjacje, aby osiągnąć znaczącą solidarność i dzielić się odpowiedzialnością za bardziej sprawiedliwe zarządzanie migracją. To jeden z głównych priorytetów Parlamentu Europejskiego, który chce zakończyć reformę przed wyborami europejskimi w czerwcu 2024 roku. Debata: środa, 4 października Procedura: Oświadczenia Rady i Komisji

źródło: https://www.europarl.europa.eu/news/de/agenda/briefing/2023-10-02/2/asyl-und-migration-bilanz-der-reformgesprache

zdjęcie: TVPINFO – fot. Valeria Ferraro/Anadolu Agency via Getty Images

Jeżdżąc po Polsce widzę, jaki szok wywołały dokumenty na temat planów obrony Polski z czasów Donalda Tuska. Wedle zamierzeń ówczesnego dowództwa, wkraczające wojska rosyjskie miały nie napotkać żadnego oporu aż do linii Wisły.

Mam wrażenie, że w debacie publicznej wreszcie zaczęliśmy rozmawiać o sprawach naprawdę istotnych. Takich decyzji, jakie podjęła ekipa Tuska, nie mógł podjąć żaden rząd w jakikolwiek sposób związany z Polską. Prawie połowa terytorium naszego kraju i kilkanaście milionów ludzi znalazłoby się pod okupacją, i to w ciągu kilku dni. Los tych obywateli Polski nie byłby różny od losu mieszkańców Buczy, Mariupola czy Iziumu. Ci, którzy próbowaliby uciec przed agresorem, zostaliby zmasakrowani na zatłoczonych drogach. Reszta poddana byłaby gwałtom, grabieżom i mordom, które widzimy na Ukrainie. Jeszcze gorszy los spotkałby ludzi, którzy znaleźliby się na „rubieży strategicznej”, czyli pierwszej linii obrony. Miała ona przebiegać wzdłuż linii Wisły i Wieprza. Warszawa, Toruń, Bydgoszcz, Gdańsk zostałyby kompletnie zrujnowane w wyniku bezpośrednich walk. Szanse obrony byłyby niewielkie, gdyż NATO realnie potrzebowało trzech miesięcy, żeby zebrać siły zdolne do kontrataku, miesiąca na jakąś skuteczniejszą obronę. Nie mieliśmy w Polsce wojsk NATO-wskich, bo polityka Tuska doprowadziła do złamania planów budowy nad Wisłą infrastruktury amerykańskiej. Kraj w najlepszym wypadku rozpadłby się na dwie części. Jedna byłaby pod bezpośrednią okupacją rosyjską, a druga, masakrowana działaniami wojennymi, stanowiłaby bufor dla zorganizowania obrony NATO na linii Odry.

Jeżeli Rosjanie zatrzymaliby się na linii Wisły lub trochę dalej, „wolna” cześć państwa polskiego stanowiłaby jedynie zaplecze wielkich Niemiec. Na pewno linia Wisły odsuwałaby od Berlina poważniejsze koszty wojny. Wszystkie realne straty poniosłaby Polska.

Wojna na linii Wisły nie była oryginalnym planem sztabowców za Tuska. W czasach marszałka ZSRS Wiktora Kulikowa, który dowodził wojskami Układu Warszawskiego, zakładano, że w razie wybuchu wojny Sowietów z NATO główne kontruderzenie nuklearne będzie przebiegało właśnie na linii Wisły. W pierwszym rzucie miały zginąć miliony osób. Reszta powoli konałaby w chorobie popromiennej. Widząc te plany, pułkownik Ryszard Kukliński zdecydował się na współpracę z Amerykanami. Zmienił ich doktrynę obronną i doprowadził do takiej przewagi NATO, że Moskwa zrezygnowała z wojny. Być może uratował nas przed kompletną zagładą.

Niestety, linię Kulikowa odtworzono w czasach Tuska. Nawet trudno mieć pretensję do wojskowych, bo organizowali obronę tak, jak się dało. Rząd PO-PSL rozbroił kompletnie armię i tym, co z niej zostało, całej Polski bronić nie sposób.

Co nas uratowało? Nie wiem, kiedy Rosja planowała atak na Polskę. Wiem jednak, że musiała sobie zapewnić przynajmniej neutralność Ukrainy. Bunt na Majdanie w 2013 roku przeciwko próbie zwasalizowania Kijowa zajął wojska rosyjskie na lata. Jednocześnie ostatecznie zakończył politykę resetu ze strony USA. Dwa lata później PO straciła władzę i Polska zaczęła odbudowywać własną armię. Dostaliśmy osiem lat względnego spokoju, poza hybrydowym atakiem od strony Białorusi, wspieranym przez część opozycji.

Ten czas może się jednak skończyć. Wybór należy do nas. Powrót do linii Kulikowa jest ciągle możliwy.

Tomasz Sakiewicz

albicla.com/TomaszSakiewicz
źródło: Gazeta Polska | www.gazetapolska.pl

W czasie kampani wyborczej materiały wyborcze (na przykład plakaty wyborcze kandydatów) podlegają prawnej ochronie pod groźbą aresztu albo grzywny do 5 000 zł. Sprawy te reguluje Kodeks Wyborczy.

https://stowarzyszenierkw.org/polityka/wybory/przestepstwo-wyborcze-niszczenie-materialow-wyborczych/

„Ukraińska Prawda” poinformowała, że zastępca doradcy Białego Domu ds. bezpieczeństwa narodowego Mike Pyle przesłał list do premiera Ukrainy Denisa Szmyhala i na adres Kancelarii Prezydenta Ukrainy, zawierający listę reform, które Ukraina powinna przeprowadzić, aby móc nadal udzielać jej pomocy. Dotyczą one np. funkcjonowania przedsiębiorstw państwowych, organów antykorupcyjnych, władzy sądowniczej. Dlaczego USA wystąpiły z takimi żądaniami? Przypomniano słowa Joego Bidena, który na spotkaniu z prezydentem Wołodymyrem Zełenskim mówił o „wspieraniu reform mających na celu zwalczanie korupcji, tworzenie środowiska, w którym biznes może prosperować, a amerykańskie i europejskie firmy będą chciały inwestować”. Ukraina, pomimo toczącej się wojny, nadal jest bastionem korupcji, a w szczególności w wymiarze sprawiedliwości i organów ścigania, niewyjaśnione są związki części polityków, urzędników i biznesu. A chodzi o miliardy dolarów. Należy pamiętać, że Ihor Kołomojski, jeden z najbogatszych ludzi na Ukrainie, wypromował Wołodymyra Zełenskiego najpierw jako komika, a następnie jako polityka, a ich związki nie ograniczały się do faktu, że obaj pochodzą z żydowskich rodzin z obwodu dniepropietrowskiego.

Ryszard Kapuściński

albicla.com/ryszardkapuscinski

Władzy Radzieckiej, ze wszystkich istniejących głównych sojuszników proletariatu – a takim jest moim zdaniem czterech. „Walka, konflikty i wojny między naszymi wrogami to – powtarzam – nasz niezwykle wielki sojusznik.”

Od lat jesteśmy konfrontowani z problemami uchodźców na granicy południowej Europy a obecnie konflikt na granicy polsko-białoruskiej, obserwujemy ciągłe napięcia między obozem rządzącym a opozycją, ciągłe napięcia Warszawa-Bruksela w domyśle Berlin-Paryż. Zarzuty padają z różnych stron,

ale często spójne między opozycją a Brukselą. Dlaczego? Być może jest odpowiedź na to pytanie jeśli zdamy sobie sprawę za kogo miał Józef Stalin za swoich największych sojuszników już w latach dwudziestych ubiegłego stulecia. Poniżej cytujemy jego myśli:

„Władzy Radzieckiej, ze wszystkich istniejących głównych sojuszników proletariatu – a takim jest moim zdaniem czterech.

Pierwszym sojusznikiem rewolucji jest chłopstwo. Wszyscy pozostali sojusznicy chociaż mają przed sobą wielką przyszłość i stanowią olbrzymią rezerwę naszej rewolucji, nie mają jednak niestety, sił na to, by udzielić teraz bezpośredniej pomocy naszej władzy naszemu państwu.

Cóż to za sojusznicy?

Pierwszy sojusznik, podstawowy nasz sojusznik – to proletariat krajów rozwiniętych. Przodujący proletariat Zachodu – to największa siła i najwierniejszy sojusznik naszej rewolucji i naszej władzy.

Cieszymy się jego pośrednim, jego moralnym poparciem, którego wartości nie podobna nawet oszacować, które jest nieocenione – tak dalece ważna jest ta pomoc.

Drugim sojusznikiem są kolonie, ujarzmione narody w słabo rozwiniętych krajach, uciskanych przez kraje bardziej rozwinięte. Jest to towarzysze, olbrzymia rezerwa naszej rewolucji. Walka jej rozpłomienia się jednak zbyt powoli. Sojusznik ten idzie ku nam z bezpośrednią pomocą, ale jak widać chyba nie prędko przybędzie.

Mamy trzeciego sojusznika, nieuchwytnego, bezosobowego, ale w najwyższym stopniu ważnego.

Są to te konflikty i sprzeczności między krajami kapitalistycznymi, które są bezosobowe, ale bezwzględnie stanowią ogromne poparcie dla naszej władzy i naszej rewolucji. Może się to wydawać dziwne, ale jest to fakt, towarzysze. Gdyby dwie podstawowe koalicje krajów kapitalistycznych podczas wojny imperialistycznej w 1917 roku nie toczyły ze sobą śmiertelnej walki, gdyby nie były zajęte sobą, nie mając wolnego czasu na to, by zająć się walką z Władzą Radziecką, to kto wie, czy władza Radziecka utrzymałaby się wówczas.

Walka, konflikty i wojny między naszymi wrogami to – powtarzam – nasz niezwykle wielki sojusznik.

Rzecz tak się ma, że światowy kapitał po wojnie po przebyciu kilku kryzysów zaczął powracać do siebie. To trzeba przyznać. Podstawowe kraje zwycięskie – Anglia i Ameryka nabrały teraz takiej siły, że uzyskały materialną możliwość postawienia sprawy kapitału mniej więcej znośnie nie tylko u siebie w domu, ale również – transfuzji krwi do Francji, Niemiec i innych krajów kapitalistycznych. To-z jednej strony. I ta strona sprawy prowadzi do tego, że sprzeczności między krajami kapitalistycznymi rozwijają się na razie nie w takim wzmożonym tempie, w jakim rozwijała się bezpośrednio po wojnie.

To jest plus dla kapitału, minus dla nas.

Lecz proces ten posiada drugą stronę, odwrotną stronę. A ta odwrotna strona polega na tym, że przy całej względnej stabilizacji, jaką kapitał potrafił na razie uzyskać, sprzeczności na drugim krańcu stosunków wzajemnych, sprzeczności między wyzyskującymi, przodującymi krajami a wyzyskiwanymi, zacofanymi krajami, koloniami i krajami zależnymi zaczynają się zaostrzać i pogłębiać oraz bardziej, zagrażając udaremnieniem „roboty” kapitału z nowej „nieoczekiwanej” strony.

Takie są plusy i minusy w ogólnym bilansie rozwoju sprzeczności. A ponieważ na razie plusy kapitału w tej dziedzinie przeważają nad minusami i ponieważ nie należy z dnia na dzień oczekiwać starć wojennych między kapitalistami – przeto jasne jest, że z naszym trzecim sojusznikiem sprawa  ma się wciąż jeszcze nie tak, jak byśmy tego pragnęli.

Powiadają – zwłaszcza pisarze burżuazyjni, że za narastanie kryzysu w koloniach ponoszą winę bolszewicy. Muszę powiedzieć, że oskarżając nas o to robią nam zbyt wielki zaszczyt.”

Źródło: „Prawda” nr 24 30 stycznia 1925

zdjęcie: warhist.pl

17 września, przypadła 84 rocznica napaści Związku Sowieckiego na Polskę w ramach porozumienia Ribbentrop – Mołotow. Ta data usilnie była zamilczana przez cały okres PRL. Nowy układ niemiecko – rosyjski ma się nadal dobrze, podobnie jak ulokowani w naszym kraju agenci obu tych wrogich sąsiadów. Są tak bezczelni, że nawet się nie kryją ze swoją służalczością wobec pruskich i ruskich mocodawców.

Jeszcze na Polsce nie zwarły się kleszcze, takie jak te przygotowane układem Hitler – Stalin, ale to kwestia czasu i naszej determinacji w obronie ojczyzny. Polskojęzyczne, niemieckie media, jeśli coś wspomną o kleszczach, to zapewne strasząc tymi małymi pajęczakami w lasach. Przy okazji doradzą, że najlepiej by było posprzedawać lasy państwowe zagranicznym inwestorom. W ten sposób problem kleszczy by się rozwiązał, bo do lasów wstęp byłby wzbroniony.

Na razie opozycji totalnej pozostaje szkalowanie Polski na świecie. Film do tego nadaje się najlepiej. Funkcjonariuszka Holland wysmażyła paszkwil, którym ma nadzieję zasłużyć nie tylko na zagraniczny aplauz. Zadanie w „tym kraju” polega zapewne na zrażeniu do rządu tych wahających się jeszcze na kogo głosować. Spieszyła się z pokazem „dzieła”, bo ten „straszny pisowski reżym” mógłby film skonfiskować po ewentualnym utrzymaniu się przy władzy. Dlaczego tego nie robi teraz, będąc jeszcze u władzy – tego „wielka artystka” nie wyjaśniła. Ale czy od artystki, zwłaszcza wielkiej można wymagać logiki?

Świat patrzy na Lampedusę ze strachem i bezradnością. Coraz trudniej powtarzać za Tuskiem „Wpuśćcie tych biednych ludzi”, choć ciągle jeszcze wypada nagradzać filmy „made in Holland”. Prawicowy włoski rząd, wybrany m.in. dzięki antyimigranckim hasłom, cofa się do rogu jak oszołomiony bokser, i uginając się pod ciężarem przybyszów, spogląda na Europę. Ale kto mu pomoże? Przecież żaden z głównych krajów Unii nie daje sobie rady z problemem. Z jednej strony jest spętany poprawno politycznym bełkotem, w który sam uwierzył, z drugiej – nie chce się wychylać.

A przecież rozwiązanie jest proste! Po pierwsze, hermetyczna ochrona granic. Nie swoich, lecz unijnych. Po drugie, deportacja wszystkich nielegalnych. Po trzecie, niszczenie środków transportu, należących zarówno do przemytników, jak i do tzw. obrońców praw człowieka. Po czwarte, podjęcie walki na podobieństwo wojny z terrorem z handlarzami ludzi, z udziałem służb wywiadów i lokalnych władz. Po piąte, zlikwidowanie zachęty w postaci socjalu; czekający na deportację mogą dostawać wodę i chleb. A w sprawie braku rąk do pracy w Starej Europie: powołać rządowe agendy wydające legalne terminowe wizy dla fachowców w krajach z nadwyżkami ludzkimi. Wyłącznie na trzy lata, bez szans na osiedlenie się czy sprowadzenie rodzin. I zawracać wszystkich. Niech uchodźcami zajmują się sąsiedzi czy bratnie kraje muzułmańskie. Nie wahać się używać siły – im dłużej zwyciężać będzie ślepa czułostkowość, tym bliższy moment, kiedy pojawi się jakiś nowy Adolf H., który zaproponuje „ostateczne rozwiązanie”, przy ogromnym aplauzie własnego społeczeństwa.

Każdy utopiony przybysz to tragedia (inna sprawa, że na własną prośbę), lecz jaka będzie cena pobłażania? Być może Hiroszima była największą jednorazową zbrodnią XX wieku, lecz ocaliła kilkadziesiąt milionów ludzi w ostatnim stadium wojny. Ale gdyby na miejscu Trumana był ktoś z dzisiejszych teflonowych przywódców…?

Marcin Wolski

albicla.com/MarcinWolski
źródło: Gazeta Polska | www.gazetapolska.pl

Politycy powinni wreszcie pojąć, że ratują ich tylko wolne media, ponieważ musi ktoś przedstawiać prawdę oraz pokazywać różne punkty widzenia. Nie może być tak, że wszyscy klaszczą. To sprowadzi klęskę na każde ugrupowanie – mówi Jadwiga Chmielowska, Sekretarz Generalna SDP, w rozmowie z Małgorzatą Ireną Skórską.

Obywatelski projekt nowelizacji ustawy Prawo Prasowe przygotowany niedawno przez Redutę Dobrego Imienia zakłada również likwidację art. 212 Kodeksu karnego, zgodnie z którym za zniesławienie grozi dziennikarzowi nawet rok bezwzględnego więzienia. Środowisko dziennikarskie od wielu lat walczy o zniesienie tego przepisu. Czy Pani zdaniem jest szansa, że zniknie on w końcu z polskiego prawa?

Artykuł 212 powinien z Kodeksu karnego zniknąć już 30 lat temu. Protesty przeciwko art. 212 k.k., czyli zastraszaniu dziennikarzy, odbywały się od początku III RP. Wówczas protestowali głównie dziennikarze prawicowi. Pozwolę sobie przypomnieć, że paragraf 212 k.k. znalazł się w Kodeksie karnym jeszcze za komuny, czyli w czasach PRL-u. Przed wyborami, wszyscy politycy zapowiadali oczywiście, że niezwłocznie należy odrzucić art. 212 k.k. Wkrótce jednak okazywało się, że obowiązuje on nadal.

Jakie wtedy politycy mieli argumenty?

Dyskutowałam z politykami w 2006 roku, za pierwszego rządu Prawa i Sprawiedliwości i  odpowiadali, że trzeba zostawić art. 212,  by „obrzucona błotem” przez dziennikarzy osoba mogła się bronić. Pozwolę sobie przytoczyć przykład mojego kolegi, szefa portalu Zywiecwsieci.pl, który został w 2015r. oskarżony przez sekretarza miasta o to, że na jego portalu prowadzono dyskusję, w której wzięli udział prawnicy i osoby zajmujące się zawodowo organizacją wyborów. Zdaniem władz miasta i prokuratora obywatel nie powinien  wiedzieć np. co wolno komisji obwodowej i co jest w gestii poszczególnych organów władzy. Na pytanie, dlaczego z urzędu wszczęto postępowanie, prokurator z przekonaniem odpowiedział, że dyskusja mogła doprowadzić do podważenia prestiżu zarządu miasta. To ja pytam, czy w Polsce już nawet dyskutować nie można na tematy dotyczące przepisów prawnych? Politycy przekonują, że występują w obronie biednego, pomówionego  obywatela, który nie ma pieniędzy, żeby się bronić, Dziennikarze nie piszą przecież o zwykłym obywatelu! Artykuł 212 jest ewidentnie biczem na dziennikarzy, osłoną, by politycy mogli działać swobodnie i aby tłumić dyskusję!

Już ponad 20 lat temu podczas manifestacji przemawialiśmy i tłumaczyliśmy, że art. 212 k.k. to jest kaganiec. Nikt tym się nie przejął i nadal przepis ten  funkcjonuje. Bez względu na to, która opcja polityczna rządzi i co wcześniej w sprawie art. 212 deklarowała, to po przejęciu władzy niektórym szemranym politykom zależy na zamykaniu ust dziennikarzom. Niestety, są oni dla władz partii przekonujący i art. 212 ma się dobrze.

Czy zagrożenie dla wolności słowa jest mocno odczuwalne? Co dziennikarze sądzą na ten temat?

Cały art. 212 k.k. jest zagrożeniem dla wolności słowa. Przytoczyłam przykład, gdzie nie sekretarz gminy skarżył dziennikarza z powództwa cywilnego, tylko „swój” prokurator, który wytoczył temu dziennikarzowi proces. Gdyby polityk poczuł się urażony, musiałby wytoczyć proces cywilny, bo jak każda osoba, która poczuje się urażona, ma prawo pójść do sądu. Ale tu przecież mowa o procesie karnym. Oczywiście, że sprawa z art. 212 k.k. może być również wytoczona przez osobę fizyczną, która wynajmie sobie adwokata i złoży pozew do sądu. Wtedy prokurator się tym nie zajmuje, ale sprawa toczy się w wydziale karnym sądu rejonowego w pierwszej instancji. Bardzo często jest to też wykorzystywane przez osoby, które nie do końca znają się na prawie. Myślą, że jeśli  taki dziennikarz będzie skazany w trybie karnym, to nie będzie mógł pełnić niektórych funkcji, przykładowo w radach nadzorczych, bo tam wymagana jest niekaralność. A tu na szczęście żadnych skutków negatywnych dla dziennikarza nie ma. Przypominam jednak, że dziennikarz może zostać skazany na rok więzienia i to nie w zawieszeniu. Podkreślę raz jeszcze, że tego typu zabiegi służą do straszenia, zamykania ust dziennikarzom.

Jakie są Pani doświadczenia związane z artykułem 212 k.k.?

Miałam dwa procesy. Jeden cywilny, ale ta sama osoba wytoczyła mi też proces karny z art. 212. Wszystkie dokumenty jednak wskazywały na to, że bohater mówił na swój temat nieprawdę. Przegrywając proces, dziennikarz może zostać zrujnowany finansowo. I moim zdaniem tutaj głównie chodzi o to, by wykończyć odważnego dziennikarza psychicznie i finansowo. Wolność słowa, czyli podawanie informacji i głoszenie swojej opinii jest podstawą funkcjonowania demokracji. Politycy powinni wreszcie pojąć, że ratują ich tylko wolne media, ponieważ musi ktoś przedstawiać prawdę, oraz pokazywać różne punkty widzenia. Nie może być tak, że wszyscy klaszczą. To sprowadzi klęskę na każde ugrupowanie, bo w takim wpływy zdobywają wszelkiej maści cwaniacy i kanalie. Czasem tak się dzieje w całych narodach, a przykładem są totalitaryzmy niemiecki i rosyjski. Teraz zbliża się genderowy i totalitarna poprawność polityczna.

Jeżeli chodzi o moje osobiste doświadczenie, to w trakcie moich procesów tworzono również nagonki i donoszono na mnie do prokuratury. Zostałam nawet bezprawnie zwolniona z pracy tuż przed emeryturą. Razem miałam dziewięć procesów. Straszono mnie w sms-ach. Zaczęło się od tego, że pokazałam sieć powiązań polityków różnych partii i opcji politycznych z RAŚ (Ruchem Autonomii Śląska). To, czy ktoś był z PIS, PO, PSL, czy z innej partii, było nieistotne. Wszystkie te ugrupowania i środowiska ze sobą współpracowały i udało mi się to pokazać. Wszyscy oni  zaatakowali mnie i za to wszyscy otrzymali odpowiednie „frukty”. To nie przypadek. Wytrzymałam wszystko psychicznie, ale nie fizycznie. Od tamtego czasu mój stan zdrowia znacznie się pogorszył. Wiele razy byłam na sali sądowej, zwolniono mnie z pracy. Nie miałam z czego żyć, przewlekle chora zostałam bez ubezpieczenia zdrowotnego. Trzeba przyznać, że pomogło mi kilku kolegów dziennikarzy i przyjaciele z podziemia. Jednak większość bała się pisać na te same tematy, a  powinien nastąpić  zmasowany atak na antypolskie i cwaniackie środowiska polityczne na Śląsku. Trudno się jednak dziwić: Jak tak zaatakowali Chmielowską, to nas rozjadą na miazgę – mówili między sobą koledzy.  Najwięcej o tym moim przypadku pisały media zagraniczne. W Polsce dziennikarze byli zastraszeni, więc może dwie osoby coś na ten temat napisały. Do tego wszyscy, którzy byli przeciwko mnie, otrzymali konkretne posady (dyrektorskie, zostali członkami zarządu województwa, posłami). Choć wiem, że wszystko w życiu może być przypadkiem, to tu nie wierzę  w zbieg okoliczności.

Art. 212 powinien z Kodeksu karnego być całkowicie wykreślony! Jak ktoś czuje się obrażony, to proszę bardzo, jest sąd i w trybie procesu cywilnego można skarżyć.

Wciąż podkreśla Pani, że art. 212 powinien zniknąć, jednak patrząc tak realnie, myśli Pani, że zostanie on kiedyś całkowicie zlikwidowany?

Nie sądzę, że zlikwidują art.  212. Z mową nienawiści walczą ci, którzy najbardziej nienawiść propagują. Tak samo jest z tym art. 212 – atakowani są dziennikarze, którzy głoszą prawdę. Zawsze znajdzie się jakiś lokalny bonza, któremu coś się nie spodoba. W Sosnowcu został skazany z art. 212 Sławomir Matusz za dwa pisma wystosowane do prezydenta miasta, przewodniczącego Komisji Kultury i 3 maile do dyrektorów instytucji kultury w Sosnowcu, w których zwracał uwagę, że instytucje te mają statuty niezgodne z ustawą o kulturze oraz że dyrektor jednej z nich nie posiada odpowiednich kwalifikacji ani wiedzy i doświadczenia. Pomimo, że nie zostały te zarzuty opublikowane w mediach, to jednak sąd skazał go na grzywnę i koszty sądowe – razem ok. 3 tys. zł.  Ciekawostką jest to, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wydał wyroki, że 5 instytucji kultury w Sosnowcu ma rzeczywiście statuty niezgodne z Ustawą, czyli potwierdził zarzuty red. Matusza. Pikanterii dodaje fakt skazania go na grzywnę w wysokości 40. stawek dziennych aresztu za nazwanie dyrektor księgową. Niedawno dowiedzieliśmy się, że ta sama osoba wytoczyła Sławomirowi Matuszowi kolejny proces z art. 212, tym razem z powództwa cywilnego. W mieście dyskutuje się, czy mąż tej dyrektor Zamku Sieleckiego był tajnym  współpracownikiem SB,  czy to tylko zbieżność nazwisk. Sprawa sosnowiecka stała się głośna w całym kraju. W Kancelarii Prezydenta trwają prace nad ułaskawieniem skazanego już w procesie karnym Sławomira Matusza.

Rozmawiała Małgorzata Irena Skórska

źródło: SDP

Niejednokrotnie zadawane pytania: czy urzędnik powinien mieć prawo do wykonywania dodatkowej pracy mając umowę na pełen etat i czy jest on wstanie wykonywać pracę równolegle w innym urzędzie? A może nawet wykonywać pracę z własnego domu?

 W Polsce jest prawo, które daje możliwość urzędnikom zawierania umowy o pracę w dwóch urzędach naraz. Dopuszczana jest przez pracodawcę umowa według zadaniowego czasu pracy. Można by się zastanawiać nad zasadnością istnienia takich przepisów? Dlaczego ustawodawca dopuszcza do zawierania takich umów?

Zamieszczamy artykuł autorstwa Maike Schade dotyczący dodatkowego zatrudnienia urzędników w Niemczech.

Urzędnicy i dodatkowe zatrudnienie: Wymagania i limity zarobków

Czy urzędnicy mogą dorabiać na boku? A jeśli tak, to o czym muszą pamiętać podejmując drugą pracę, jakie mają prawa i obowiązki?

Zgodnie z federalną ustawą i przepisami krajów związkowych, urzędnicy są zasadniczo uprawnieni do podejmowania dodatkowego zatrudnienia. Ale co jest uważane za dodatkowe zatrudnienie? „Drugorzędne zatrudnienie to pełnienie drugorzędnego urzędu lub wykonywanie drugorzędnego zatrudnienia”. Następnie definiuje:

Drugorzędny urząd to grupa zadań nienależących do głównego urzędu, która jest wykonywana na podstawie stosunku służbowego lub urzędowego na mocy prawa publicznego.

Drugorzędne zatrudnienie to każda inna działalność w ramach służby publicznej lub poza nią, która nie należy do głównego urzędu.

Sprawowanie honorowych urzędów publicznych, a także nieodpłatna opieka, opieka lub kuratela nie są uważane za dodatkowe zatrudnienie.

Obowiązek zgłaszania i zatwierdzania dodatkowego zatrudnienia

Urzędnicy służby cywilnej muszą zawsze informować swojego pracodawcę na piśmie z odpowiednim wyprzedzeniem, jeśli chcą podjąć dodatkowe zatrudnienie (z wyjątkiem zarządzania własnym majątkiem lub pracy dla związku zawodowego lub grupy interesu).

Co do zasady, muszą oni określić: 

Na czym polega działalność.
Kto jest klientem.
Ile czasu zajmie wykonanie zadania.
W jaki sposób lub w jakiej wysokości będzie płatne. 

W zależności od pracodawcy, federalnego lub stanowego, istnieje podstawowy obowiązek uzyskania pozwolenia lub podstawowy obowiązek powiadomienia z zastrzeżeniem pozwolenia lub zakazu.

Dodatkowe zatrudnienie urzędników: przepisy dotyczące obowiązku zatwierdzania lub powiadamiania przez kraj związkowy

Podstawowy obowiązek zatwierdzenia Podstawowy obowiązek powiadomienia z zastrzeżeniem zezwolenia lub zakazu

Rząd federalny (§ 99 BBG) Brema (§§ 70 i nast. BremBG)
Badenia-Wirtembergia (§§ 60 i nast. LBG BW) Hamburg (§§ 70 i nast. HmbBG)
Bawaria (art. 81 i nast. BayBG) Meklemburgia-Pomorze Przednie (§§ 70 i nast. LBG MV)
Berlin (§ 29 LBG Bln) Dolna Saksonia (§§ 70 i nast. NBG)
Brandenburgia (§ 85 LBG Bbg) Kraj Saary (§§ 84 i nast. SBG)
Hesja (§ 73 HBG) Saksonia (§§ 101 i nast. SächsBG)
Nadrenia Północna-Westfalia (§ 49 LBG NRW) Saksonia-Anhalt (§§ 73 i nast. LBG LSA)
Nadrenia-Palatynat (§ 83 LBG RhPf) Szlezwik-Holsztyn (§§ 70 i nast. LBG SchlH)
Turyngia (§ 51 ThürBG)    

Źródło: pracownicy naukowi © pracownicy naukowi
Nawet jeśli niektóre kraje związkowe nie ustanowiły ogólnego wymogu uzyskania zezwolenia na dodatkowe zatrudnienie, poniższe przepisy dotyczące dozwolonych działań można zasadniczo przenieść.

Kiedy dodatkowe zatrudnienie podlega zatwierdzeniu?

W przypadku urzędników federalnych przyznane zezwolenie jest ważne przez maksymalnie pięć lat i może zostać w każdej chwili cofnięte lub uzależnione od spełnienia określonych warunków. Regulacja ta może zostać przeniesiona na kraje związkowe, choć w niektórych przypadkach obowiązują tu inne terminy. Ale pod jakimi warunkami zezwolenie musi zostać przyznane – i kiedy może nie zostać przyznane? 

Praca w niepełnym wymiarze godzin nie może kolidować ze sprawowaniem urzędu
Warunkiem wstępnym jest zawsze to, aby dodatkowe zatrudnienie nie przeszkadzało urzędnikowi służby cywilnej w sprawowaniu jego urzędu – na przykład poprzez sprzeczność z jego obowiązkami służbowymi. Dzieje się tak na przykład w przypadku, gdy bezstronność urzędnika może zostać zakłócona przez jego dodatkowe zatrudnienie. Prawo stanowi również, że dodatkowe zatrudnienie nie może zostać zatwierdzone, jeśli istnieje konflikt interesów z urzędem, jeśli reputacja administracji publicznej może ucierpieć lub jeśli przyszła zdolność operacyjna urzędnika może zostać osłabiona przez dodatkowe zatrudnienie (przyczyna niepowodzenia). 

Ile czasu może zajmować dodatkowa praca?

Zezwolenie może również nie zostać udzielone, jeśli dodatkowe zatrudnienie lub urząd pochłaniają tak dużo czasu i energii, że urzędnik nie może już w pełni wykonywać swojej głównej funkcji. Według BBG ma to zazwyczaj miejsce, gdy dodatkowe zajęcie przekracza jedną piątą regularnego tygodniowego czasu pracy. W Bremie istnieje dodatkowa specjalna zasada, że jeśli drugie zajęcie zajmuje co najmniej jedną czwartą tygodniowego czasu pracy (sześć godzin tygodniowo w przypadku nauczania), automatycznie zakłada się, że obowiązki urzędnika są utrudnione – powód niepowodzenia. 

Limit zarobków: Ile urzędnik może dodatkowo zarobić?

Należy również przestrzegać limitu finansowego: Jeśli federalny urzędnik służby cywilnej zarabia więcej niż 40 procent swojego rocznego wynagrodzenia podstawowego z jednego lub więcej dodatkowych miejsc pracy poprzez wynagrodzenie lub świadczenia rzeczowe, zgoda nie może zostać wydana. Na przykład zwrot kosztów podróży i zakwaterowania (do wysokości limitu kosztów podróży) lub wydatków nie jest uważany za wynagrodzenie zgodnie z federalnymi i krajowymi przepisami dotyczącymi dodatkowego zatrudnienia – w przeciwieństwie do zryczałtowanych dodatków na wydatki.

Które zajęcia dodatkowe nie podlegają zatwierdzeniu?

Zgodnie z założeniem, że nie dochodzi do naruszenia obowiązków służbowych, następujące czynności poboczne nie podlegają zatwierdzeniu przez federalnych urzędników służby cywilnej (§100 BBG):

Zarządzanie własnym majątkiem

działalność w celu ochrony interesów zawodowych w związkach zawodowych lub stowarzyszeniach zawodowych lub w organizacjach samopomocy urzędników służby cywilnej. Działalność pisarska, naukowa, artystyczna lub wykładowa

Niezależna działalność ekspercka związana z zadaniami dydaktycznymi lub badawczymi przez nauczycieli na uniwersytetach publicznych i na uniwersytetach sił zbrojnych, a także przez urzędników służby cywilnej w instytutach i instytucjach naukowych.

Ograniczenie: Jeśli jako urzędnik służby cywilnej chcesz podjąć działalność w jednym z dwóch ostatnich obszarów, musisz z wyprzedzeniem poinformować pracodawcę na piśmie lub drogą elektroniczną o zakresie i ewentualnym wynagrodzeniu – w tym przypadku obowiązują również wyżej wymienione ograniczenia czasowe i finansowe. Jeśli organ służby ma uzasadnione podejrzenia, że praca dodatkowa przeszkadza w wykonywaniu obowiązków, może zażądać pisemnych informacji na temat charakteru i zakresu. Przepisy te można zasadniczo przenieść na kraje związkowe i gminy.

Dodatkowe zatrudnienie na małą skalę

Jeśli dodatkowe zatrudnienie ma niewielki zakres, jest wykonywane poza godzinami pracy i nie ma ustawowego powodu niepowodzenia, zezwolenie jest automatycznie uznawane za udzielone.

Mały zakres oznacza:

Wynagrodzenie nie przekracza 100 euro miesięcznie (§5 BNV). W niektórych krajach związkowych ten limit zarobków jest zdefiniowany inaczej; na przykład w Bawarii i Badenii-Wirtembergii wynosi on 200 euro miesięcznie.
Praca nie może zajmować więcej niż jedną piątą tygodniowego czasu pracy.

O czym jeszcze muszą pamiętać urzędnicy służby cywilnej w odniesieniu do dodatkowego zatrudnienia? 

Zasadniczo dodatkowe zatrudnienie można wykonywać wyłącznie poza godzinami pracy – chyba że leży to w interesie władzy publicznej, co musi zostać odnotowane na piśmie w aktach. Jednak wyjątki potwierdzają regułę również w tym przypadku: W szczególnie uzasadnionych przypadkach i jeśli nadrobisz czas dyżuru później, aktywność w regularnych godzinach pracy może zostać zatwierdzona. Należy to również odnotować na piśmie (§101 BBG).  

Zasadniczo nie można wykorzystywać sprzętu, materiałów i personelu pracodawcy do dodatkowego zatrudnienia. Istnieją wyjątki od tej zasady, na przykład, jeśli działalność służy szczególnemu interesowi naukowemu lub publicznemu. Korzystanie nie jest jednak bezpłatne: zgodnie z prawem federalnym należy uiścić „odpowiednią” opłatę. Niektóre kraje związkowe mają inne przepisy, na przykład korzystanie z materiałów jest ogólnie dozwolone.

Czym jest działalność dodatkowa w służbie publicznej?

Działalność dodatkowa w służbie publicznej to działalność, którą urzędnicy państwowi wykonują dobrowolnie lub na zlecenie swojego pracodawcy, innej korporacji lub instytucji publicznej lub fundacji prawa publicznego – czy to na rzecz Federacji, kraju związkowego czy gminy. Działalność na rzecz wspólnot religijnych prawa publicznego i ich stowarzyszeń jest wykluczona.  

W przypadku dodatkowego zatrudnienia w służbie publicznej obowiązują specjalne limity wynagrodzeń, które nie mogą zostać przekroczone: 

Maksymalne limity wynagrodzenia za działalność dodatkową w służbie publicznej

Grupa zaszeregowania Maksymalne wynagrodzenie (rocznie, w euro, brutto)

A1 do A8 3,700€
A1 do A8 3,700€
A9 do A12 4,300€
A13 do A16, B1, C1 do C3, R1 i R2 4,900€
B2 do B5, C4, R3 do R5 5,500€
od B6 i R6 6,100€

Jaki jest obowiązek zwrotu? 

W przypadku przekroczenia maksymalnych limitów wynagrodzenia urzędnik służby cywilnej musi zwrócić różnicę swojemu pracodawcy. Zgodnie z paragrafem 7 BNV, następujące czynności są zwolnione z tzw. obowiązku zwrotu:

działalność dydaktyczna, wykładowa i egzaminacyjna
działalność w charakterze eksperta sądowego lub prokuratorskiego
działalność w dziedzinie badań naukowych 
działalność ekspercka lekarzy, dentystów i weterynarzy, np. dla firm ubezpieczeniowych 
czynności wykonywane podczas urlopu z utratą wynagrodzenia. 

Czy urzędnicy służby cywilnej mogą być zobowiązani do wykonywania dodatkowych

czynności w służbie publicznej?

Bardzo jasna odpowiedź: Tak, jest to część ogólnych obowiązków urzędnika służby cywilnej. Jeśli podjęcie dodatkowej pracy w służbie publicznej jest zgodne z wykształceniem i umiejętnościami urzędnika służby cywilnej i nie nakłada na niego nadmiernych wymagań, najwyższy urzędnik służby cywilnej może zażądać, aby urzędnik służby cywilnej ją podjął, zgodnie z art. 98 BBG. To prawo do żądania może być również przeniesione na organy niższego szczebla.

O czym muszą pamiętać profesorowie i nauczyciele podejmujący pracę w niepełnym wymiarze godzin?

Zasadniczo do nauczycieli i profesorów mają zastosowanie te same przepisy, co do innych urzędników państwowych. Nauczyciele muszą zawsze zgłosić dodatkowe zatrudnienie i uzyskać pisemną zgodę administracji szkolnej; należy również przestrzegać zwykłych limitów godzin pracy i wynagrodzenia. Dokładne warunki – na przykład, ile nauczyciele mogą zarabiać dodatkowo, aby dodatkowe zatrudnienie zostało sklasyfikowane jako marginalne, a tym samym zezwolenie zostało automatycznie przyznane – można znaleźć w ustawie o statusie urzędnika służby cywilnej (§ 40), a także w odpowiednich stanowych przepisach dotyczących służby cywilnej i rozporządzeniach dotyczących dodatkowego zatrudnienia w służbie cywilnej. 

To samo dotyczy profesorów. Z jednym wyjątkiem: ponieważ profesorowie nie podlegają żadnym przepisom dotyczącym czasu pracy, zakres dodatkowego zatrudnienia nie może przekraczać jednego dnia roboczego tygodniowo (w stosownych przypadkach, średnio rocznie).

Co dotyczy emerytowanych urzędników służby cywilnej?

Po przejściu na emeryturę urzędnicy służby cywilnej nie mogą podejmować dodatkowej pracy według własnego uznania. Obowiązują raczej następujące zasady (§ 105 BBG): Urzędnicy służby cywilnej, którzy przechodzą na emeryturę po osiągnięciu standardowego wieku emerytalnego, muszą powiadomić na piśmie swój ostatni najwyższy organ służby cywilnej o dodatkowym zatrudnieniu poza służbą cywilną przez trzy lata, jeśli ma to jakikolwiek związek z ich poprzednim urzędem. Jeśli dodatkowe zatrudnienie może naruszać interesy służbowe, nie może zostać zatwierdzone. W przypadku innych byłych urzędników służby cywilnej, takich jak tymczasowi urzędnicy służby cywilnej, którzy opuszczają status urzędnika służby cywilnej przed osiągnięciem standardowego wieku emerytalnego oraz tych, którzy otrzymują świadczenia emerytalne, zasada ta obowiązuje przez pięć lat.
Drugie zatrudnienie w ramach TVöD: Jakie są zasady dotyczące drugiego zatrudnienia?

Pracownicy służby publicznej nie podlegają tak surowym zasadom jak urzędnicy służby cywilnej, jeśli chcą podjąć dodatkowe zatrudnienie. Zgodnie z układem zbiorowym służby publicznej (TVöD), sekcja 3 (ustęp 3) stanowi, że dodatkowe zatrudnienie za wynagrodzeniem musi być zawsze zgłaszane na piśmie z odpowiednim wyprzedzeniem. Jeśli pracodawca uważa, że praca dodatkowa może kolidować z obowiązkami, może jej zakazać lub nałożyć warunki. Jednakże limity czasowe lub zarobkowe nie są wyraźnie określone.

Autor: Maike Schade

źródło: https://www.academics.de/ratgeber/nebentaetigkeit-beamte-oeffentlicher-dienst