takie pytanie można było sobie zadać w każdą rocznicę wprowadzenia w Polsce Stanu Wojennego przez reżim gen. Wojciecha Jaruzelskiego, która chciała odebrać Polakom nadzieję na uwolnienie się od kłamstwa i zbrodni totalitarnego systemu sowieckiego. Minęły już 33 lata od tamtego czasu. Był tzw. „Okrągły Stół” w którym uczestniczyli przedstawiciele władzy komunistycznej
i tzw. opozycji. W okresie PRL-u jeden z polskich biskupów mawiał: „Są trzy reguły, których trzeba się trzymać rozmawiając z komunistami: pierwsza – nie wierzyć, druga – nie wierzyć, trzecia – nie wierzyć”
„Trzeba sobie jasno uświadomić możliwość istnienia tylko jednego dowodu, świadczącego o dobrej woli i wiarygodności członków PZPR: gdyby oni, uznając swoje błędy, dobrowolnie zrezygnowali z władzy! Dopóki nie ma takiego znaku ich nawrócenia, nie wolno im uwierzyć, bo byłoby to naiwne i nieetyczne!” Czy tak zwane zmiany ustrojowe naprawdę doprowadziły do zmian, o które walczyła „Solidarność”?

Czy system komunistyczny został przez III RP zdemaskowany i napiętnowany tak jak to miało miejsce w Norymberdze po drugiej wojnie światowej? Wtedy to po raz pierwszy w historii, postawiono przed międzynarodowym trybunałem cały szereg osobistości odpowiedzialnych za zbrodnie hitlerowskiego totalitaryzmu. Nazwano ich wobec opinii całego świata zbrodniarzami, osądzono ich według norm etyki i sprawiedliwości, uznając tym samym wyższość tych norm ponad wszelkimi systemami władzy i ich odpowiedzialność w dziedzinie polityki, oraz stosunkach między narodami. Czy ktoś w ogóle postulował, aby w ten sposób wydano sąd za zbrodnie przeciw ludzkości – zarówno komunistycznych? Czy nie jest tak, że zbrodnie totalitarnego systemu sowieckiego są nadal zatajane, a osoby lub organizacje, które widzą potrzebę demaskowania i piętnowania komunizmu są ośmieszane, zaś pokrywanie milczeniem wymienionych cech, a także wykroczeń systemu ze względu na taką czy inną politykę lub dyplomację, nie powinno się oceniać jako etyczną winę i przejaw pewnej kolaboracji z tym systemem?