Teza: IV: Postsovieticum jest postlatem apriorycznym w sensie etycznym

Do istoty sowieckiego systemu totalitarnego (zresztą jak i każdego innego totalitaryzmu), należy uznanie własnej władzy za najwyższą, absolutną wartość, której wszystkie inne wartości muszą być podporządkowane. Z tego powodu system ten nie uznaje obiektywnych, obowiązujących w sumieniu norm etycznych. Gdy wchodzi w grę zdobycie, utrzymanie lub umocnienie władzy, są one bez skrupułów łamane i gwałcone. W efekcie, wraz z powstaniem, a potem trwaniem totalitarnego systemu władzy, rodzi się zawsze niekończące się pasmo krzywd i zbrodni, których ofiarami są miliony ludzi, nawet całe narody.

Dla totalitarnych władców nie istnieje również – domagająca się uznania-obiektywna wartość prawdy. Zakłamanie należy więc do istoty takiego systemu. Bez skrupułów sięga się po wszelkiego rodzaju kłamstwa, kiedy tylko wydają się one być „pożyteczne”, gdyż ułatwiają manipulowanie ludźmi.

Wewnętrzny tragizm i głęboka sprzeczność wyraża się tutaj poprzez tłumaczenie swojego postępowania wymaganiami dobra etycznego i sprawiedliwości, podczas gdy kłamstwu nadawane są tylko pozory prawdy, aby było ono przyjmowane i osiągnęło swój cel. Tym samym, pośrednio uznaje się istnienie dobra i prawdy oraz ich wyższość, przez co, w pewnym sensie, oddaje się pokłon wartościom, które zasadniczo się neguje. Sowiecki system totalitarny należy więc osądzić jako pełen fałszu system nieludzki, bo uznanie prawdy i dobra należy do natury człowieka oraz cech różniących go od zwierzęcia.

Z powyższych względów nie można tego systemu zaakceptować, czy też wewnętrznie pogodzić się z jego istnieniem – o ile chce się zachować swoją ludzką godność. W tym sensie mówimy, że postsovieticum jest postulatem apriorycznym z punktu wymagań norm etycznych.

Kłamstwa i zbrodnie totalitarnego systemu sowieckiego trzeba ciągle demaskować, piętnować oraz protestować przeciwko nim w imię wartości i godności człowieczeństwa. Pokrywanie zaś milczeniem wymienionych cech, a także wykroczeń systemu ze względu na taką czy inną politykę lub dyplomację, należy ocenić jako etyczną winę i przejaw pewnej kolaboracji z tym systemem.

Można tu wskazać na znaczenie tzw. procesu norymberskiego po drugiej wojnie światowej. Wtedy to, po raz pierwszy w historii, postawiono przed międzynarodowym trybunałem cały szereg osobistości odpowiedzialnych za zbrodnie hitlerowskiego totalitaryzmu. Nazwano ich wobec opinii całego świata zbrodniarzami, osądzono ich według norm etyki i sprawiedliwości, uznając tym samym wyższość tych norm ponad wszelkimi systemami władzy i ich odpowiedzialność w dziedzinie polityki oraz stosunkach między narodami.

Należałoby postulować, aby w ten sposób wydano sąd na zbrodnie przeciw ludzkości – zarówno komunistycznych, jak i innych totalitarnych systemów. Jednak nie powinno się z tym czekać aż do ich upadku, pociągając je do odpowiedzialności – jak hitleryzm – dopiero ex post. Już teraz powinien działać międzynarodowy trybunał sumienia ludzkości, stawiający pod pręgierzem zbrodnicze systemy w imię apriorycznie uznanych zasad etycznych.

autor: Ks. Franciszek Blachnicki –

źródło: Wydawnictwo: Światło Życie