Jeżeli formułujemy tezę, że postsovieticum jest pojęciem apriorycznym, wyrażamy przez to myśl – a raczej przekonanie, że totalitarny system sowiecki nie może stale trwać. Z jego istnieniem nigdy nie należy pogodzić się, ani też go zaakceptować. Musimy ten system zanegować w swoim sumieniu, ze wszystkimi jego antyludzkimi elementami i zbrodniami, odrzucić go w imię godności człowieka oraz wypowiedzieć w sobie wyrok potępiający go.

Postsovieticum nie powinno więc jawić się w naszej świadomości jako możliwy, a nawet upragniony rezultat, ostatecznie niezależnych od naszej wewnętrznej postawy procesów historycznych i politycznych, których rezultaty możemy najwyżej po fakcie (a posteriori) z większym zadowoleniem zarejestrować.

Taka postawa, w gruncie rzeczy obojętna wobec tego, czym jest system sowiecki w swojej istocie, wstrzymująca się od jego etycznej oceny, jest oznaką kapitulacji, niegodną człowieka wezwanego w każdej sytuacji do dawania odpowiedzi na wezwanie Prawdy i Dobra.

Aprioryczność pojęcia polega właśnie na tym, iż stwierdzenie w naszej świadomości etycznej nieprawości i nielegalności istnienia obecnego porządku, musi być absolutnym punktem wyjścia rozważań i spekulacji na temat przyszłości. Postsovieticum powinno istnieć dla nas jako kategoryczny imperatyw sumienia. Każdy powinien być przekonany: gdyby to ode mnie zależało, gdybym mógł mieć na to decydujący wpływ, obecny system musiałby zostać zniesiony i zastąpiony nowym porządkiem – właśnie postsovieticum.

Oczywiście taka postawa nie może wynikać ze ślepej nienawiści, czy też emocjonalnej niechęci. Nie chodzi o antykomunizm za wszelką cenę, ale podjęcie pewnego rodzaju „krucjaty antykomunistycznej”.

W pojęciu a priori należy doszukiwać się stałych, niezmiennych zasad, określających nasze postawy – w miejsce różnych subiektywnych motywów działania. Mówiąc o postsovieticum jako o apriorycznym postulacie, odwołujemy się do trzech praw, najwyższych rangą w świetle ludzkiego wartościowania, uzasadniających naszą ocenę zjawiska sowieckiego komunizmu:

1. Do motywów religijnych, wynikających z wiary chrześcijańskiej
2. Do motywów etycznych opartych o ogólnoludzkie sumienie.
3. Do motywów personalistycznych, określających prawa człowieka i jego godność w               świetle ogólnego porozumienia współczesnej ludzkości.

Trzeba jeszcze tylko podkreślić, że przyjęcie twierdzenia o postsovieticum jako kategorii a priori wymaga odpowiedniej dojrzałości ludzi, a tym samym ich wychowania. Inaczej grozić nam będzie nadużycie głoszonych tutaj haseł dla rozmaitych celów partykularnych lub też różnego rodzaju manipulacji czy gier politycznych, gdzie piękne hasła schodzą do roli propagandowych chwytów i parawanów.

źródło: Ks. Franciszek Blachnicki – Wydawnictwo Światło Życie