Ewa Kopacz pożegnała się z Polakami jako premier. Zakomunikowała, że wie, iż przegra, choć wcale tego nie chciała. Zrobiła to w wystąpieniu po debacie z udziałem liderów ośmiu zarejestrowanych w całej Polsce komitetów wyborczych. Zrobiła to mimowolnie. Po prostu to, o czym codziennie myśli, ujawniło się w sposobie wypowiadania się, w mowie ciała, mimice, w kolejności wygłaszanych zdań, a szczególnie w końcówce wystąpienia. Im dłużej trwała jej przemowa, tym wpadała w bardziej płaczliwe tony. Na koniec właściwie zabrakło tylko łez, bo łkanie było. I tu się okazało, że dawna koleżanka Ewy Kopacz, Beata Sawicka (ta sama, która mówiła o „głównej macherce” i „frontmence”), lepiej się przygotowała do roli. Sawicka zalała się łzami, Kopacz poprzestała na udawaniu. U Sawickiej całe wystąpienie było skrajnie histeryczne, u Ewy Kopacz tylko końcówka. Ale technika aktorska ta sama (czyżby ten sam instruktor?). Mało wyrafinowana, więc łatwa do opanowania.
Wystąpienie Ewy Kopacz wieczorem 20 października było symboliczne. Tak się spieszyła po wyjściu ze studia, żeby dopaść mikrofonu i powiedzieć to, czego nie potrafiła w debacie, bo nie radziła sobie z jej ograniczeniami, że aż nie mogła złapać oddechu. Ale w swej przemowie zakomunikowała jednak zupełnie co innego, coś w rodzaju: pamiętajcie, ja przegram, ale wy, obywatele, dostaniecie po moim odejściu łuszczycy, kokluszu, grzybicy i świądu. Oblezą was pluskwy, zaczną wam wypadać włosy i porobią się liszaje. Będzie wam jechało z gęby i kapało z nosa. Celowo przerysowuję, bo strachy przywoływane przez Ewę Kopacz w związku ze spodziewanym odsunięciem od władzy są tak niemądre i groteskowe, że wywołują tylko śmiech. Bo w tej wizji Polacy są bezrozumnym motłochem, któremu siedząca w jakiejś sterowni i pociągająca za dźwignie Ewa Kopacz rozdziela dobra i reguluje podstawowe czynności. I gdyby nie pani Kopacz w tej sterowni, bezrozumny motłoch chodziłby jak porąbany, robił pod siebie i rozbijał sobie nosy o ściany. A jeśli w tej sterowni zabraknie brygadzistki Ewy, będzie koniec świata. Problem polega na tym, że nie ma żadnej sterowni, ludzie są wolni, a „opowieści z krypty” w wydaniu Ewy Kopacz są przez większość obywateli traktowane jako brednie i fiksum-dyrdum.
Świat Ewy Kopacz i jej egzotycznego otoczenia, z Michałem „Miśkiem” Kamińskim na czele, przypomina wielkie łóżko z jeszcze większą pierzyną. I pod tą pierzyną siedzą ludzie PO ze swoją tymczasową szefową. Boją się wystawić głowy spod pierzyny, bo sądzą, że poza nią jest ciemno, zimno i w tej ciemności czają się jakieś upiory. I schowani pod pierzyną wzajemnie się straszą wytworami swojej wyobraźni. Gdyby spojrzeć z odleglejszego planu, okazałoby się, że łóżko znajduje się w wielkiej szklanej gablocie, na zewnątrz jest mocne oświetlenie, a potwory to jakiś profesor i studenci badający specyficzny przypadek pod nazwą „mania pisosa”. Każdego dnia końcówki kampanii Ewa Kopacz dowodzi, że wciąż siedzi pod pierzyną i boi się świata wykreowanego przez własną wyobraźnię i własne fobie. I tak usytuowana pani premier powiedziała Polakom, że przegra, bo przecież nie sposób wygrać ze schowanymi w ciemności potworami. I zaapelowała, by kto może schował się pod jej pierzynę, gdzie jest bezpiecznie. A Polska poza jej łóżkiem i pierzyną będzie cierpieć na grzybicę, łupież, świąd i inne paskudztwa roznoszone przez kryjące się w ciemnościach potwory w rodzaju Kaczylli czy Macierewiczulli.
Normalny, wrażliwy człowiek, chce osobie tak cierpiącej i narażonej na stres jak Ewa Kopacz pomóc. Chce ją uwolnić od prześladujących ją widm i zagrożeń, czyli zwolnić z obowiązków: z jednej strony brygadzistki w rozdzielni, z drugiej – opiekunki tych wszystkich, którzy schowali się pod pierzyną. Wrażliwi i empatyczni ludzie po prostu nie chcą, żeby jej stan się pogłębiał. W pewnym sensie odpowiadają też na wołanie o pomoc, bo takim wołaniem są apele Ewy Kopacz i polityków PO, aby uwolnić ich od strachu przed Kaczyllą i Macierewiczullą. Szczególnie donoście ten apel o pomoc i ratunek wybrzmiał w wystąpieniu pani Kopacz 20 października po debacie ośmiu oraz następnego dnia w przedstawieniu z wyciętymi z tektury sylwetkami „potworów” z PiS. Ludzie rozumieją problem Ewy Kopacz, bo skoro mówi o nim na okrągło, jest dla niej istotny. Akurat mamy taki moment, że wrażliwi ludzie to wyborcy, więc chcą ulżyć męczarniom Ewy Kopacz, jej otoczenia i jej kolegów. To zrozumiałe i humanitarne. Tak, trzeba pomóc Ewie Kopacz w jej cierpieniach. Trzeba jej ułatwić bezpieczne wyjście spod pierzyny, wyleczenie z mania pisosa i powrót do normalnego życia.
autor: Stanisław Janecki
Publicysta tygodnika „wSieci”.
źródło: wPolityce.pl
